James Armstrong Band (US/I) |
club: KTBA artist: James Armstrong |
© Rootsville 2017 |
review & photo: Freddie |
|
Toen onze vrienden van 'Keeping The Blues Alive' te Vlierden met het idee kwamen om geen festival te gaan houden maar dit te vervangen door enkele 'specials' was ik zeker bij de eersten om dit te toe te juichen... Nu daags na een festival denk ik er anders over ;-). Het was zeker een huzarenstukje om de morgen na 'Southern Bluesnight' alles op tijd online te brengen om zo nog 'just in time' te verschijnen in Vlierden. Al bij al goede timing want 'RIP Lee Pryor' was er net aan begonnen. Gisteren was hij voor mij, naast Kyla Brox en uiteraard Eric Bibb een van de hoogtepunten op het festival was ik zeker te vinden om hem nogmaals aan het werk te kunnen zien, ditmaal in alle rust en geen timetable om me aan te houden.
Zijn 'Crazy About You Baby' gooide ook Ook voor de daaropvolgende 'James Armstrong' is het nog maar recent dat ik deze in LA geboren blues gitarist aan het werk heb gezien. Ook deze James Armstrong liet een sterke indruk op me na en zo vang ik vandaag hier twee vliegen in één klap. Twee keer is nog niet al teveel wanneer je de concertdata van deze Armstrong bekijkt bij m'n landgenoten Paul en George want moest het mogelijk zijn waren zij de vaste groupies op deze 'tour'. James Armstrong laat zich begeleiden door de Italiaans-Franse band Met de interactie van James Armstrong is niets mis mee want ook hier komt hij gans alleen aanzetten langs achter in deze zaal, wat op een waardering van de aanwezigen kan tellen, but there is more to come. De aanzet werd gegeven door Henry Carpaneto en band door een jazzy opener met 'Moanin'' van Art Blakey & The Jazz Messengers. Vanaf dan is het showtime geblazen met James Armstrong. Doorheen de grote poort wandelt James samen met zijn 'Brown Sunburst Strat' doorheen de menigte richting podium met als intro de tonen van Sonny Thompson zijn 'Tore Down', eentje dat we natuurlijk ook allemaal kennen in de versie van één van de '3' Kings... de Freddie. Het zijn niet allemaal covers die hij zal brengen maar ook een groot gedeelte zelf Na some funkin' shakin' blues laat hij de aanwezigen weten dat hij zowat alle strekkingen in de blues graag speelt en zo komen we bij de intro van een slow bluesje waarbij hij een viool impressie weergeeft met zijn 'Strat' om zo de vrouwelijke gevoelens mee op te wekken. Na een uptempo jazzfunk en een vrije improvisatie komen we aan bij eentje van 'John Lee Hooker' waarbij we te weten komen dat net als bij onze Arno het stotteren overgaat vanaf het moment deze begon te zingen...Boom Boom Boom! Deze James Armstrong was ooit de jongste gitarist aan de zijde van Smokey Wilson en kreeg door zijn vriendschap met Albert Collins al vlug een platencontract toegewezen. Om die vriendschap alle kracht bij te zetten krijgen we dan diens 'Honey Hush' waarbij hij met het instrumentale gedeelte een 'chicken run' weet op te zetten. Met in zijn zog talrijke vrouwelijke aanwezigen lijkt het er wel op of hij een polonaise wil starten waar in feite het einde van dit gedeelte is.
more pics on |
Als zoon van de legendarische 'Snooky' Pryor is het misschien een zware last om dragen maar deze 'Richard RIP Lee Pryor' kwijt zich met alle gemak van zijn taak en treed zo moeiteloos in de sporen van 'papa'. Na vele optredens als gitarist in diverse bands gaat hij in 1998 solo maar doordat muziek bij hem slechts op de 2de plaats kwam stopt hij in 2000 met spelen. Nu hij wettelijk op pensioen is en na een gevecht met kanker besloot hij in 2010 terug te gaan optreden als een 'one man band' en geeft vanaf dan zijn concerts de noemer 'Home Grown Blues' mee. Een mix van ol'school Chicago blues en eigen inventiviteit. Opmerkelijk detail, RIP Lee Pryor nam nooit harmonica lessen en is op dit vlak een selfmade man, uiteraard met dank aan Snooky Pryor. 
gisteren al hoge ogen en ook vanmiddag hier in 'Zaal Thijssen' is dit niet anders. Aanstekelijke blues zoals we dit helaas nog maar zelden horen. Zittend en achterover hellend in een stoel lijkt deze 'RIP Lee Pryor' ontoegankelijk voor stress. Na nummers als 'I'm So Lonesome Baby' en 'Judgement Day' wordt ook de 2de stoel op het podium ingenomen en zo komt Hein Meijer aka Little Boy Boogie aan zij zijde te zitten en krijgen we nummers als 'Picth a Boogie Woogie'. Beiden vervolmaken ze een drie kwart uur met heerlijke 12-bar footstompin' blues...this is the real thing.
van keyslinger Henry Carpaneto, met een ritme sectie die bestaat uit Fransman Eric Lebeau op de bass en Emanuale Rivara aan de drums. Met deze band krijgen we drie ras muzikanten te horen al kan de interactie met het publiek toch een ietsje beter.
geschreven originals waaronder 'Bag Of Love'. Een nummer waarbij hij met enige fierheid komt te vertellen dat dit een van zijn eerste nummers was dat werd opgenomen als filmtrack met Charlie Sheen.
Van m'n landgenoten kwam ik te weten dat beiden hier vandaag twee sets zullen spelen en dus moet alles in gereedheid worden gebracht voor 'RIP Lee Pryor' deel II. Net als gisteren is er bij deze 'RIP Lee' geen teken meer van laidback maar net als bij Armstrong gaat hij ook op wandel om zo ook zijn interactie met het publiek alhier naar een hoogtepunt toe te werken. Een nummer als 'Hold Me In Your Arms' zouden ze hier letterlijk willen nemen met deze aimabele blues man. Maar ondanks 'Sloppy Drunk ' komt er helaas ook hier een einde aan.
Deel 2 van den James dan en daarin krijgen we heel wat covers te horen. 'Sweet Home Chicago', een versie van 'Got My Mojo Working' waar Jimi Hendrix op jaloers zou zijn geworden. Ook de 'greatest off them all' BB King wordt niet vergeten met diens 'The Thrill Is Gone'. Na de dood van BB in 2015 heb ik nog nooit zoveel nummers van hem horen spelen maar dat zijn voor King dan weer vijgen na Pasen. 'The Blues Is Alright' is dan weer eentje om te onthouden welk een gigantische 'special' we hier vandaag weer achter de rug hebben. Next time we meet, zondag 23 april met JP Soars & The Red Hots. De support act die namiddag zal komen van de Nederlandse formatie 'Leaking Roof'. CU!
